စ်ာပန

ခမ္းဆီးစကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ပါ
တစ္ဆို ့ေနတဲ့ ငိုရွိဳက္သံေတြ
ေခါင္းအံုးေအာက္က ဘုရားစာေတြ
အိမ္ေနာင္ေဖးက ငွက္ဆိုးထိုးသံေတြ
မအိပ္တဲ့နာရီစင္ထဲကို စီး၀င္ေပ်ာက္သြားလို ့ ။
ေခၽြးစီးမြန္းနစ္ အိပ္မၿဖစ္တဲ့ည
ေခါက္ေရက ရည္တြက္မရ
တအအ နဲ ့လည္ေခ်ာင္းထဲတစ္ဆို ့ေနတဲ့ အနာဂတ္ေတြ
ေၾကးစည္သံ လည္းမကယ္ႏိူင္ေတာ့ ။
အိမ္ေရွ ့ေလွကားအ၀
မွန္ခ်ပ္မ်ားကေၿခာက္လွန္႔ၿပ ငါ့ကိုငါလည္းေ႐ွာင္ခဲ့ရတယ္
ေနာက္ဆံုးညစာပာာ ဘယ္အနပ္မွန္းမသိ
လူမမာရဲ႕အိပ္ကပ္ထဲက ထမင္းတနပ္စာေတာင္
“ေမွာင္”လို႔ ။
“ဟဲ့…အကန္း ..လမ္းကဒီမွာ ”  လို ့ မီးထိုးျပတဲ့
ေသမင္းေနာက္ကို လတ္မွတ္ေလး ကိုင္ေစာင့္
မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကုတ္ ဒီရုပ္ကို သင္
ၿမင္ရင္ မွတ္မိႏုိင္စြမ္းမ႐ွိပါ ။
ညလယ္ ေလအေ၀ွ ့
ငါ့၀ိညဥ္ၿဖတ္သြားခ်ိန္
လမင္းမွိန္ေဖ်ာ့ေပးရတယ္
သမၼာက်မ္းစာေပၚက လင္းႏို႔တို႔ေအာ္ဟစ္သံ
နားထဲကို ထိစင္ၿပန္လာရဲ႕။
ယာယီရင္မခုန္တဲ့ ႏွလံုးသားပာာ
ပိန္ခ်ံဳးေၿခာက္ကပ္စြာ
ကပ္သံုးပါးမွာေမ်ာေနတယ္။
“အေမကစိုးရိမ္တတ္တယ္”
ပိန္လိုက္တာေနာ္တဲ့
ည ည အိပ္မေပ်ာ္ဘူးအေမ
တံခါးေခါက္သံၾကားၾကားေနရတယ္
သမားေကာင္းထံအပ္ႏွံပါရဲ  ့
မနက္ျဖန္ မနက္ ေရခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္
ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚ တက္ရပ္ၾကည္ ့ေတာ့
၁၆ ႏွစ္သား အေလးခ်ိန္နဲ ့ မတိမ္းမယိမ္း
သြားကာနီးေတာင္ နေ၀တိမ္ေတာင္
အေႀကြးစာရင္း အရွုပ္အရွင္းစဥ္းစားေနေလရဲ  ့
ကုတင္ေအာက္က ေထြးခံကလည္း ယင္ေကာင္တို ့ရဲ  ့ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ
လက္ေမာင္းေသြးေၾကာေတြကိုလည္း အားနာပါတယ္
အပ္ေပါက္ရာက ဇကာျဖစ္
မ်က္တြင္းေထာင့္ကပ္ မ်က္ရည္ငန္က
အေမ့ေစ်းဖိုးအတြက္ ပူပန္ေနဆဲ
အံၾကိတ္လိုက္တဲ့ ငါတေယာက္ထဲရဲ႕
ညည္းညဴသံမွာ အလကားဒုကၡခံခ်င္ရွာတယ္
အသက္႐ွင္ၿခင္းတရားကို ငါကိုယ္တိုင္သတ္မိလိမ့္မယ္
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ...
နားထဲလည္း ဘာမွ မၾကားေတာ့
မ်က္လံုးထဲလည္း ဘာမွ မျမင္ေတာ့
ငါ့ရဲ  ့ခရီး ငါဆက္ေတာ့မည္
ဒီခႏၶာခြာ ငါထြက္ေတာ့မည္
မဆံုးေသာလမ္း ငါေလွ်ာက္ေတာ့မည္
မ်က္လံုးကိုမွိတ္ အံကိုႀကိတ္၍
အားလံုးကိုေခ်ာ ့ ငါေလ်ာ ့ေတာ့မည္
ငါေသသြားေသာ္ ငါ၏ခႏၶာမသယ္ၾကႏွင့္
ငါေသသြားေသာ္ ငါ၏အေလာင္းေျမမခ်ႏွင့္
ငါေသသြားေသာ္ ငါ၏သေႏၶ ဂူမသြင္းႏွင့္
ငါေသသြားေသာ္ ငါ၏အရိုး ျပာမစုႏွင့္
ငါေသသြားေသာ္
ငါ၏ကိုယ္ကို မွိဳင္းေငြ ့တိုက္၍
ေလထဲသို ့သာ လႊင့္ပါေလ ...

                                                                                                        တနဂၤေႏြ ဂီတ
                                                                                                         (16/2/2012)